Naĝas fosilio en la sedimento.
Kiu emo estas tiu, kiu regas nian korpon!?
Ĉu natura kaŭzo? Ĉu nur triviala modo?
Mi surprize sentas, ke varmiĝas mi per vi.
Sed ne ino estas. Estas korpo de alloga vir’!
Sub kalsono via, mi divenas la enhavon.
Estas mi la ardo! La fajro. Estas mi la lafo!
La organo supreniras en obscena malkontrolo!
Ni profitu la okazon por satigi nian voron!
Ir-reiro. Kaj eniro. Kaj eliro. Kaj orgasmo!
Ni ripetu post minutoj, ĉar mi volas pli da varmo.
Tra la nokto sen dormemo. En la lito. Kun pasio.
Aĥ! Pli funden! Pli intense! pli internen! Mia Dio!
Fek’ al ĉiuj antaŭjuĝoj. Fek’ al ĉia komdamno!
La peniso estas kaco kaj la kaco estas kano.
Ĉu la spermo estas lakto de virbovo?
Sub kalsono, mi denove la malkovron
Ektuŝas, palpas.
Sed, poste, dumtage:
Sankteco papa.
Vi estos vi dum cent jaroj.
Dum frua periodo, vi kreskos;
Dum lastaj tempopecoj, forvelkos.
Kaj l’ almozdonitan interspacon
Naive vi nomos vivo.
Mi diras ĉi nur por edifo.
Vi ĝuos infanaĝon. Aŭ ne.
Sed, frue aŭ malfrue, vi tre
Suferos la saman homfatalon.
Vi malkovros seksinklinon,
Prirevos princon, princinon
Por esti kune kun vi.
Konkludos vi, ke perfekta par’ estas
La bela samsortano, kiu pretas
Kunvagi en la irad’ solula,
Unika, aparta, ununura.
Vi gape konstatos veron:
Ke estas, amligiloj, fragilaj;
Promesoj porĉiamaj, deliraj.
Eterna ja estas la ŝanĝemo.
Hodiaŭ, ĉirkaŭbraki;
Sed morgaŭ vin vangfrapi
Deziros la amant(in)o.
Pro varma adrenalino,
Vi saltos de sur la tradicioj;
Ĉar havos vi junan energion.
Aĥ! Iam la kruelo.
Finiĝos la libero.
Tiam, serioze vi laboros.
Malplimulto faros, kion volos.
Kaj ne povante fari, kion volos;
Ili robotos, ludos kaj aktoros.
Vi ploros, ĉar, ĉe la ĉerko,
Aŭ ĉe la urno, korpon aŭ cindrojn
Vi vidos tiam de generintoj.
Kaj vin mem trafos certeco:
Malsano kaj malfort’ maljunaĝa,
Parolmaniero kvazaŭsaĝa.
Ĉar estas, vivligiloj, fragilaj;
Mi aŭdas jam grincadon ĉarniran.
Kaj dion, tutan tempon, vi serĉos
En religioj, en idealoj.
Kaj vian ismon kun de najbaroj
Vi komparos kaj juĝos la vian
Vero centelcenta,
Nepre tuj sekvenda;
Ĉar estas, homligiloj, fragilaj.
Insidoj reciproke subtilaj
Kuŝas en okuloj.
Poste, vi ekmortos.
Tamen vi klopodos
Etendi la organismajn funkciojn
Plej multe pro eternec-ambicioj.
Fine, jen vin mi montros al vi:
Polvo. Substancoj. Nur materi’.
Ni spurojn de via ĉeesto malkovris.
Per mank’ eksplicita, la vivo vin kovis.
Kaj kiam la ŝelo ekkrakis,
Vi pompe eliris kun korpo tutnova.
Ho, fortelĉerpiĝo pro ekstazo malkovra.
Vi sencon komunan masakris.
Necesis al ni el la menso elsarki
La antaŭjuĝemon denaske lernitan.
Ĉu eblas, latent’ krizalida,
Ke vi, al nenio, egalu finfine
Dum povus vi rave forflugi senlime?
Ĉu ion petis mi al vi
Krom iom da konversaci’
Samideana kaj amikeca?
Kara, eĉ tion estas maldeca
Peti, kiam vi nenion semis.
Hej! Pri kio, ĉi diskuto temis?
Temis pri ideala komunumo,
Kiu komunikadon distrumpetas,
Sed la propran starpunkton ĉiam perdas.
Ho, homamo kaj fratec’ esenca,
Ĉu vi iam, en real’, ekzistis?
Frenezuloj vidis vin kaj ridis,
Ĉar ilia frenezec’ socia
Bonkondutis laŭ normal’ onia.
Mi akompanos vin
Eĉ ĝis la stratofin’.
Pro mia subtileco,
Vi ne vidos, ke, kun deco,
Mi regalas vin intence.
Ni radias malsamfrekvence.
Vi homame bonvolas,
Sed estas mi,
Kiu l’ animon esploras.
Kiam vi pensis:
“Mi plenumos la bonon ”,
Mi, pro amo al Homo,
Jam ĝin plenumis.
Dum vi teoriumis,
Mi akompanis vin
Ĝis tiu stratofin’.
Fino. La vento estas elspiro de vulkano.
Mankas patrina lakto en la velkinta mamo.
Estis la predo trafe kaptita de ĉasanto.
Al diktatoro oni trandonis la komandon.
La malsanulo iris renkonte al la morto.
Feto ne povis lumon ekvidi pro aborto.
Monooksid’ karbona en ĉambro hermetika
Gvidis al vola materi-transformiĝo cikla.
Malsatostrik’ decidis, ĉu vivus l’ idealo.
En arboombroj, karnon gustumis kanibalo.
Aŭto alian tuŝis dum kiam ĝi plenglore
Iris paradi po ducent kilometroj hore.
Oni sin dronis per senrevena subakviĝo.
Ĉu fiŝ’ fortrenos la galamaran malfeliĉon?
Kion hodiaŭ tele-aŭguras veterprognozo?
Unu mortinto plia aperas pro superdozo.
Ili kondutis ne laŭ la sama perspektiv’,
Kiun plimulto iam difinis laŭnature.
Tial venenis sian kapablon daŭre vivi.
Ili fatalon spertis reale kaj figure.
Ne haltu! Iru iom pli malproksimen.
Afiŝojn kun grandliteroj, sur stratoj,
Ni levas kaj montras al la Sistemo,
Ke ni devplenumon trudas per premo;
Ke regas ni manifestaci-arton.
Per malkontento-elmontroj ekscesaj,
Batalkrioj renversemaj, frenezaj;
Ni kreas niajn komunajn konceptojn,
Anticipas eĉ naciajn elektojn.
Sed… Tamen… Okazas io tre stranga!La korpo sternita, tute sensanga,
Viktimo fariĝis de siaj faroj.
Hieraŭ ĝi dancis en karnavaloj,
Atentis nur moviĝeman futbalon;
Dum metis la deputit’ en kalsonon,
Pro subaĉetado, multe da mono.
Okazas, ke normaliĝos jam morgaŭ
La dummomenta ribela popolo,
Ĉar ĝia malvenk’ rilatas al moroj;
Ĉar la revoluciuloj kaj ankaŭ
La profituloj egalas al unu.
Ni nian kulpon memtakse ne punu. Ne tuŝas ni vian flankon putrantan.
Do, lasu nin… Jen negoco marĉanda.
La problem-amplekso estas jarcenta.
Kaj edukinvesto restas ja centra
En la plurgeneraciaj obstakloj.
Ho, kiom multajn transtempajn tentaklojn
Etendas koloniado-rezultoj.
Moderna, sed kamuflita, servuto.
Kun ordo kaj kun progreso ni iras
Al loko ia ajn, kien deziras
La korinklin’ objektiva kaj rekta.
Pri tio, estas nenio sekreta.
En nord’, ni hakas arbojn amazonajn.
Ne gravas la diverseco bioma.
La Atrantika Arbaro forvelkis.
La urbajn padojn asfalto ektegis.
Sudano brazila, faru ĉi tion
Al viaj altegaj araŭkarioj.
Loĝant’ de nordorienta Brazilo,
Ne zorgu pri Kaatingo-profilo.
Ĝi estas nur sekaj branĉoj senuzaj,
Kontraŭ’ de temperaturoj polusaj.
Ni celis, kien volis ni iri;
Laŭ il’ antikva, kiu oscilis
Montrinte tempon, kiu forpasis;
Ripetajn spurojn, tamen, allasis.
Antaŭeniro bonŝanca kaj bela.
Demokratio malmulte suferas.
Kaj nun, denove sur akvo, ni drivas.
Sur sama masto, orverda flag’ flirtas.
Ĝi, kiu post katastrofo interna,
Sin donis al la prijuĝo ekstera;
Kaj hontis pro la verdikt’ aliula.
Kuniĝu ni por sindefendo brula.
Ni kraĉas sur nian fian spegulreflekton…
Sed… Tamen… Ĉi tio estas nia elekto!Ni, ĉi-cirkonstance, priklaĉas.
Antaŭ vi, fakule ni saĝas.
Navigado tra afiŝoj
← Pli malnovaj afiŝoj
← PostSkribo ↓ 