Ni kliniĝis antaŭ niaj nigraj tombŝtonoj
Nur por vidi, ke ni estas fumaj fantomoj.
La vesper’ melankolion verŝis en nin.
Ni forvagis ĝis la lasta fora mondlim’.
La kolornuancojn ni resumis per paro
Da ripetiĝantaj inkmakul’ kaj preseraro.
Ni atingis eĉ la randon de l’ abismo.
Ankaŭ tie nin konfuzis dualismo.
Ni enfalu en vakuon senprecedencan
Sen atendi ion ajn kompensan.
Pasinteco malaperas, ne plu ekzistas.
← PostSkribo ↓ 